Ziekte van Bechterew: wat zijn de oorzaken en symptomen die leiden tot invaliditeit?

Naar schatting lijdt ongeveer één procent van de bevolking aan de ziekte. De oorzaak van de ziekte en de oorzaak ervan zijn nog steeds onduidelijk.

De moderne geneeskunde heeft vooruitgang geboekt bij het ophelderen ervan. De ziekte is vernoemd naar de Russische neuroloog Vladimir Bechterev.

Beroepsmatig wordt de ziekte ankyloserende spondylitis of gewoon Bechterev genoemd. Andere namen zijn bijvoorbeeld morbus Bechterev en spondylitis ankylosans.

Bechterev is een systemische ontstekingsziekte van het reumatische type. Het tast vooral de wervelkolom aan, vaak ook de schouder- en heupgewrichten, maar minder vaak andere gewrichten.

Ankylosing spondylitis = radiografische axiale spondylartritis.
Het valt onder de groep spondylartritis.

De precieze oorzaak van de ziekte is niet bekend. Waarschijnlijk spelen risicofactoren een rol bij het ontstaan van de ziekte, zoals genetische en immunologische factoren en infectieziekten. Het erfelijk voorkomen is zelfs aangetoond.

Er is een associatie gevonden tussen de aanwezigheid van het specifieke antigeen HLA-B27. Dit is waarschijnlijk geen oorzakelijk verband, omdat de aanwezigheid van dit antigeen niet noodzakelijk betekent dat de ziekte aanwezig is. Het verhoogt alleen het risico.

De symptomen treden heel langzaam op.

Daarom zien veel mensen het over het hoofd. De meest voorkomende manifestatie van de ziekte is gewrichtsstijfheid. De ziekte is chronisch en de gewrichten lijden aan ontsteking, wat ook gerelateerd is aan de tekenen en symptomen van de ziekte.

Dit type aandoening van het bewegingsapparaat begint zich meestal te manifesteren voor het 30e levensjaar. Aan de andere kant komt het zelden voor bij adolescenten en kinderen. Het treft ongeveer 1% van de bevolking.

Ankyloserende spondylitis treft:

• meer mannen dan vrouwen, in een verhouding van 7:1
• manifesteert zich meestal tussen de 20 en 30 jaar
• het komt minder vaak voor na de leeftijd van 35
• na het 40e levensjaar is de ziekte meestal niet meer aanwezig
• treft ongeveer 0,2-0,9% van de bevolking
  

  

De wervelkolom wordt het vaakst aangetast, vooral de lendenwervelkolom.

Maar deze chronische ontsteking veroorzaakt ook problemen in andere delen van de wervelkolom. Naast de wervelkolom treft het ook de gewrichten in de schouder en heup. Minder vaak komen andere gewrichten voor.

Het ontstekingsproces tast het gewrichtsgebied, de gewrichtsbanden, de tussenwervelschijven en andere gewrichtsstructuren en nabijgelegen structuren aan. Na verloop van tijd treedt in deze gebieden ossificatie (botvervorming) op.

De botvorming leidt tot verstijving van de wervelkolom, in welke positie dan ook.

Naast problemen met het bewegingsapparaat kan de ziekte van Bechterew ook andere orgaansystemen aantasten. De ziekte tast het oog aan (als oogontsteking, iris), maar ook het spijsverteringskanaal. Ook het hart- en vaatstelsel (pericarditis, endocarditis, klepafwijkingen), de longen of de nieren kunnen worden aangetast.

De aanwezigheid van het HLA-B27-antigeen speelt een rol bij het ontstaan van de ziekte. Dit antigeen komt echter bij minder dan 10 procent van de bevolking voor. HLA-antigenen zijn moleculen op het oppervlak van cellen. Deze moleculen worden door het immuunsysteem gebruikt om de eigen cellen te herkennen van vreemde cellen.

De aanwezigheid van dit antigeen is geen garantie dat de ziekte zal optreden, maar de waarschijnlijkheid neemt tot 300 keer toe met de aanwezigheid ervan. In tot 90% van de gevallen is HLA bewezen.

Erfelijkheid is ook een risicofactor voor de ziekte. De ziekte van Bechterew is niet direct erfelijk, maar er zijn aanwijzingen voor een erfelijk verband, opnieuw in verband met het HLA-B27-antigeen.

Typisch manifesteert deze ziekte zich vooral in de gewrichten, die stijf en pijnlijk zijn. Heel vaak wordt iemand met deze ziekte wakker uit zijn slaap door stijfheid en pijn in de gewrichten.

De ziekte gaat gepaard met chronische pijn in de wervelkolom.

De wervelkolom wordt steeds minder flexibel als gevolg van de ossificatie (verstijving). De progressie is relatief langzaam, maar bij sommige mensen met deze ziekte kan de wervelkolom volledig geïmmobiliseerd raken.

In sommige gevallen zijn de symptomen merkbaar in grote gewrichten, zoals de heup- of kniegewrichten, en minder vaak in kleine gewrichten, zoals vingergewrichten.

Symptomen die met de ziekte gepaard gaan zijn vermoeidheid, koorts, pijn op de borst bij diep ademhalen en zwelling van grote gewrichten. De huid boven het aangetaste gewricht kan rood zijn en er kunnen misvormingen optreden.

Sommige mensen met deze ziekte hebben een ontsteking van de iris van het oog.

Samenvatting van symptomen bij de ziekte van Bechterew:

• Chronische pijn in de wervelkolom, nacht- en ochtendpijn komen vaak voor.
• langdurige gewrichtspijn
• hielpijn
• pijn op de borst
• nachtelijke pijn en pijn in rust, die afneemt na bewegen
• verminderde beweeglijkheid van de wervelkolom tot aan opwarmen
• in ernstige en latere stadia, volledige bewegingsbeperking van de wervelkolom en dus invaliditeit
• ochtendstijfheid, kan een uur aanhouden
• gewrichtsschade, misvormingen, vorming van ronde ruggen
• schade aan andere systemische organen en daaruit voortvloeiende problemen
  • cardiovasculair systeem (pericarditis, endocarditis, valvulaire afwijkingen)
  • longen
  • spijsverteringskanaal
  • nieren
  • oog, ontsteking van het oog, iris, gevoeligheid voor licht
• vermoeidheid
• verhoging van de lichaamstemperatuur
• zwelling in de grote gewrichten
• rood worden van de huid boven het gewricht
• nagelafscheiding
  

  

Bij de ziekte van Bechterew zijn flexie en houding van de wervelkolom typisch:

• voorovergebogen houding
• extensie van het hoofd
• ronde schouders
• afgeplatte en gebogen borstkas (kyfose, d.w.z. kromming van de wervelkolom)

De ziekte wordt maar langzaam gediagnosticeerd, deels omdat bijvoorbeeld ochtendstijfheid of gewrichtspijn samen met mogelijke gewrichtsvervorming relatief vage symptomen zijn.

Het onderzoek omvat een anamnese, bloedtests om de aanwezigheid van het HLA-B27 antigeen te controleren, laboratoriumtests om de immuunrespons van het lichaam te bepalen en een fysiologisch onderzoek van de gewrichten en hun flexibiliteit.

Er worden ook regelmatig röntgenonderzoeken uitgevoerd om het verloop van de ziekte te volgen.

De zogenaamde gewijzigde criteria van New York, die dateren uit 1984, worden ook gebruikt om de diagnose te stellen, waarbij het doel is om drie klinische manifestaties en één objectieve radiologische bevinding te identificeren.

De tabel toont de New York-criteria voor de evaluatie van de ziekte van Bechterew

Vervolgens wordt de diagnose gebaseerd op de aanwezigheid van pijn in de wervelkolom, familiegeschiedenis, hoornvliesontsteking en ontsteking van de gewrichten en pezen. Een goede reactie van de klachten op niet-steroïde ontstekingsremmers, dit zijn geneesmiddelen met een pijnstillende, koortswerende en ontstekingsremmende werking, is ook nuttig.

Beeldvorming met magnetische resonantie (MRI) wordt ook gebruikt bij de identificatie van de ziekte van Bechterew. Als het begin van de ziekte optreedt tijdens de adolescentie, dat wil zeggen onder de leeftijd van 16 jaar, wordt een slechter beloop verwacht.

Een slechter beloop wordt ook voorspeld door de aanwezigheid van ontsteking van gewrichten buiten de wervelkolom, ontsteking van het oog of de darm en psoriasis.

De ziekte wordt gekenmerkt door een langzaam, geleidelijk begin.

Het eerste symptoom is een verstijving van de wervelkolom in het bekken en het heiligbeen. Andere problemen gaan mogelijk niet gepaard met deze periode. De ziekte kan zich ook atypisch manifesteren in pijnlijke episodes.

De pijnlijke vorm lijkt op acute lumbago of lumboischalgisch syndroom en kan gepaard gaan met koorts en gewrichtsontsteking.

Na verloop van tijd treden de symptomen van verstijving van de wervelkolom op de voorgrond, d.w.z. pijn en andere problemen die het gevolg zijn van degeneratieve veranderingen.

De pijn komt aanvankelijk vooral 's ochtends.

Na het opwarmen voelt de persoon een verbetering en neemt de pijn af. De stijfheid houdt meestal aan binnen een uur na het ontwaken.

De pijn wordt verergerd door rust en passiviteit.

De ontwikkeling van de ziekte is meestal een kwestie van jaren, maar in zeldzame gevallen kan het binnen een paar maanden plaatsvinden.

Problemen met de beweeglijkheid van de wervelkolom en de gewrichten verergeren. De pijn wordt intenser. In de meeste gevallen eindigt de ziekte met volledige immobilisatie van de aangetaste structuren, wat invaliditeit betekent.

Als de ziekte zich beperkt tot de wervelkolom, spreekt men van spondylartrose ankylopoetica simplex. Deze laatste wordt verder onderverdeeld in twee vormen.

De opstijgende vorm (klassiek) tast vooral de gewrichten in het heiligbeen aan, de zogenaamde SI-gewrichten (sacro-iliacale gewrichten).

Na verloop van tijd breidt het zich uit naar de andere delen van de wervelkolom, d.w.z. de lumbale, thoracale en cervicale wervelkolom. De descenderende vorm komt voornamelijk voor bij vrouwen en komt minder vaak voor. Het tast voornamelijk de rug aan.

Wat helpt bij ziekte

Zoals vermeld in het deel over behandeling, is het belangrijk om de omgeving en levensstijl aan te passen, en bij obesitas het gewicht te verminderen of te voorkomen dat je aankomt. Lichaamsbeweging is essentieel. Verschillende oefeningen, warmtetoepassing of biolampen zijn geschikt voor de ziekte.

Nuttige informatie kan ook worden verkregen in clubs en op internetfora. Deze wordt verstrekt door deskundigen en mensen die persoonlijke ervaring hebben met de ziekte. Alle informatie kan nuttig zijn om de verergering van de problemen tegen te gaan.