Behandeling van syfilis: eerst antibiotica en andere geneesmiddelen

De belangrijkste behandeling is antibiotica, omdat syfilis een bacteriële, seksueel overdraagbare infectieziekte is. Meestal wordt penicilline gebruikt, waartegen de bacterie geen resistentie heeft ontwikkeld.

Antibiotica voor syfilis worden direct in de spier geïnjecteerd. Ze kunnen ook tijdens het laatste derde stadium worden gegeven, maar het is ideaal om zo snel mogelijk te beginnen. In het eerste en tweede stadium worden antibiotica gedurende 2 weken gegeven, in het derde stadium gedurende 3 weken of zelfs een maand.

Als de patiënt allergisch is voor penicilline, is een alternatief erytromycine of tetracycline, gegeven gedurende 30 dagen. Als er koorts of hartproblemen zijn, kan behandeling met corticosteroïden ook geïndiceerd zijn. Als alternatief wordt ook pendepone gedurende 3 weken gebruikt.

De behandeling moet niet alleen aan de getroffen persoon worden gegeven, maar ook aan degenen in zijn omgeving met wie hij in contact is gekomen. Er bestaat een risico op verdere verspreiding van syfilis.

In ernstigere gevallen, vooral als er meerdere organen zijn aangetast, wordt een antibioticabehandeling gegeven in combinatie met opname van de patiënt in het ziekenhuis. In dit geval wordt de patiënt op een afdeling voor infectieziekten opgenomen en worden alle regimemaatregelen gevolgd.

Niet alle gevallen van syfilis worden in het ziekenhuis behandeld. Als de arts daartoe besluit, volstaat een poliklinische behandeling, d.w.z. toediening van antibiotica op de polikliniek en observatie van de toestand van de patiënt.

Ook nadat de antibiotica zijn toegediend, worden er vervolgbloedonderzoeken uitgevoerd. In de eerste helft van het jaar om de twee maanden, in de tweede helft meestal om de drie maanden.

Ook de toestand van andere organen wordt gecontroleerd.

Als na twee jaar de controle op de aanwezigheid van de bacterie negatief blijkt te zijn, kan worden overgegaan tot de verificatie van de overbehandeling via röntgenfoto's van de longen, röntgenfoto's van het hart, echocardiografie van de aorta en neurologische, psychiatrische en cerebrospinale vloeistofonderzoeken.

Als de afwezigheid van de ziekte wordt bevestigd, wordt de persoon verwijderd uit het patiëntenregister en was de behandeling succesvol.

Als de ziekte echter onbehandeld blijft, dreigt de dood door het falen van meerdere organen.