Soor, echte meeldauw, kikker: Hoe kom ik van de kikker in de mond af? + Wat helpt tegen soor?

Soor (ook wel keelpijn of kikkerpijn genoemd) is een mycotische (gist, schimmel) infectie van het mondslijmvlies. Het komt voor bij pasgeborenen en zuigelingen, voornamelijk rond de twaalfde levensweek. 5% tot 15% van alle kinderen heeft er last van.

Het kan tijdens de geboorte zelf op de baby worden overgedragen via het vruchtwater waarin de gist zich normaal bevindt. In sommige gevallen wordt het later tijdens de borstvoeding overgedragen, vooral als de moeder ontstoken tepels heeft.

Er is een groter risico op echte meeldauw bij premature pasgeborenen met een laag postnataal gewicht.

Het manifesteert zich als een wit laagje, vooral op het gehemelte, de tong en het wangslijmvlies. Het lijkt op gestremde melk.

In tegenstelling tot gestremde melk kan soor echter niet mechanisch worden verwijderd. Als je de mond van de baby probeert schoon te maken en denkt dat het melkresten zijn, kan het aangetaste gebied gaan bloeden door irritatie.

De ziekte is onaangenaam en veroorzaakt pijn en plaatselijk bloeden. Dit resulteert in problemen met borstvoeding en chagrijnigheid bij de baby.

Vaak is er sprake van secundaire overdracht van de infectie op de tepel van de borstvoedende moeder en vice versa. Het verdient daarom de voorkeur om de baby tijdens de ziekte flesvoeding te geven. De fles moet na elk gebruik grondig worden gereinigd.

Naast het grondig schoonmaken van flessen, moeten fopspenen ook regelmatig in heet water worden gekookt. Als de borstvoeding doorgaat, moet de moeder natuurlijk zorgen voor voldoende hygiëne en borstverzorging.

Onder de infectieuze agentia van schimmelziekten van het mondslijmvlies als zodanig, waaronder zweren, is de schimmel candida albicans het sterkst vertegenwoordigd.

De laatste jaren zijn ook andere niet-albicans schimmelsoorten zoals candida glabrata, candida krusei, candida tropicalis en candida species op de voorgrond getreden.

De veroorzakers van de ziekte zijn schimmels (mycosen, candida) die bij volwassen mensen als saprofyten overleven op de tongwortel. Tenzij de immuniteit verminderd is door verschillende ziekteoorzaken, blijven ze daar. Als de immuniteit echter verminderd is, groeien de schimmels over.

Pasgeboren baby's hebben een onvolgroeid immuunsysteem. Daarom hebben ze vaak last van schimmelziekten. Er is geen evenwicht tussen de schimmels en de natuurlijke flora in de mondholte. De schimmels worden overheersend en schadelijk.

Met de geleidelijke ontwikkeling van de immuniteit bij kinderen neemt het aantal ziekten af. Als de ziekte aanhoudt of terugkeert, is het noodzakelijk om te zoeken naar de oorzaak van onvoldoende of verminderde immuniteit door andere pathologische oorzaken.

De ziekte manifesteert zich in de vorm van zogenaamde "melkvlekken", die niet kunnen worden weggeveegd. Deze vlekken worden melkvlekken genoemd vanwege hun witachtige tot lichtgele kleur en omdat ze opvallend veel lijken op de resten van gestremde melk na borstvoeding. Ze bloeden en zijn pijnlijk als ze met kracht mechanisch worden verwijderd.

De pijn komt niet bij elke baby voor. Meestal is het de geïrriteerde mond die de pijn veroorzaakt. De pijn zorgt ervoor dat de baby nerveus en ontevreden is of de borst weigert. De baby wordt dan onrustig, huilerig en vaak hongerig door het gebrek aan voeding. Honger vergroot de ontevredenheid en moeders bevinden zich vaak in een vicieuze cirkel.

Aangezien soor vaak voorkomt bij pasgeborenen, kan elke arts het met het blote oog zien, zelfs moeders. Dit is het zogenaamde oogonderzoek.

Een microscopisch onderzoek met kweekbevestiging van de veroorzaker is nodig voor een echte, laboratoriumbevestiging van de schimmel. Dit is belangrijk om het type schimmel te onderscheiden en vervolgens de juiste behandeling te krijgen.

Het verloop van de ziekte kan worden gevolgd vanaf de geboorte tot aan de peutertijd. De ziekte komt echter het vaakst voor in de eerste twee levensweken. Gemiddeld treft het ongeveer 10% van het totaal aantal pasgeborenen.

Vormen van soor:

1. Milde vorm van de ziekte - lokale mycotische ziekte (de ziekte doet zich lokaal voor, waarbij meestal het gehemelte, de tong en het wangslijmvlies worden aangetast)
2. Ernstige vorm van de ziekte - systemische mycotische ziekte (overgroei van schimmels met daaropvolgende aantasting van andere orgaansystemen)

Ongecompliceerd verloop van de ziekte

Het verloop van de ziekte is bijna altijd zonder ernstige complicaties. De onvolgroeidheid van het immuunsysteem is tijdelijk. Met de ontwikkeling van de baby, zijn immuniteit en ook met de bijdrage van de juiste behandeling, verdwijnt de ziekte even snel als ze gekomen is.

Sommige baby's hebben problemen met het zuigen van melk. Dit wordt veroorzaakt door pijn in de mond na mechanische irritatie. Plaatselijke bloedingen zijn mild en soms onopgemerkt.

Bij een goede ontwikkeling van de baby en de juiste medicatie duurt de behandeling gemiddeld ongeveer een week. De hersteltijd kan individueel variëren, afhankelijk van verschillende factoren. Eén daarvan is herinfectie met een geïnfecteerde tepel.

Ingewikkeld verloop van de ziekte - pathologische pasgeborenen

In zeer zeldzame gevallen kan er sprake zijn van een gecompliceerd verloop. De reden hiervoor is meestal niet de schimmel zelf, maar de primaire reden voor de overgroei en overleving ervan in het organisme van het kind.

Soor met een gecompliceerd verloop treft meestal pathologische pasgeborenen met een laag geboortegewicht, gebrek aan postnatale aanpassing en gelijktijdige andere ziekten van ernstiger aard.

Het uit zich in het niet of niet goed functioneren van het orgaan dat is aangetast door de secundaire schimmel, meestal het ademhalingssysteem, wat erg gevaarlijk is bij jonge kinderen.