Hartritmestoornissen: wat zijn hartritmestoornissen en hoe uiten ze zich + Behandeling

De ziekte kent verschillende vormen. In principe is het een stoornis van het regelmatige en normale hartritme.

Een hartritmestoornis is een aandoening waarbij er een verstoring is in de frequentie of regelmaat van het ritme of de werking van het hart. Het optreden van een ritmestoornis kan ook te wijten zijn aan een verstoring in de prikkelgeleiding door het hartgeleidingssysteem.

In andere gevallen worden ritmestoornissen hartritmestoornissen of hartritmestoornissen genoemd.

Deze aandoening wordt niet altijd meteen gezien. Iemand die aan ritmestoornissen lijdt, ervaart in eerste instantie misschien geen ongemak. Het is echter een van de veelvoorkomende hartaandoeningen die iemands gezondheid en leven ernstig kunnen bedreigen.

Bradycardie wordt bradyaritmie genoemd en tachycardie tachyaritmie.

Hartritmestoornissen worden onderverdeeld in twee hoofdgroepen.

De eerste is bradycardie, of vertraging van de hartslag. In dit geval is er sprake van een vertraagde polsslag.

De tweede is tachycardie, of een versneld hartritme en dus een versnelde polsslag.

Bradycardie is een hartslag onder de 60 slagen per minuut.
Een gebruikelijke waarde is 60 tot 99.
Tachycardie is meer dan 100 slagen per minuut.

Het probleem doet zich ook voor bij fibrilleren of onregelmatig tot chaotisch samentrekken van de hartspier. Fibrilleren wordt onderverdeeld in boezemfibrilleren en ventrikelfibrilleren.

Bij het eerste type is er sprake van een onregelmatige samentrekking van de wanden van de boezems van het hart.

Bij het tweede type is er sprake van een onregelmatig fladderen van de spiervezels van het hart in de hartkamers.

Boezemfibrilleren is een minder ernstige hartritmestoornis, hoewel het verschillende ernstige complicaties heeft.

Ventrikelfibrilleren is echter een ernstige ritmestoornis, omdat het hart niet in staat is om bloed te pompen en in de circulatie te brengen.

Ventrikelfibrilleren bedreigt acuut de gezondheid en het leven.

Hartritmestoornissen kunnen op verschillende manieren worden ingedeeld, bijvoorbeeld naar ernst. Niet-ernstige zijn goedaardig en ernstige daarentegen worden kwaadaardig genoemd.

Een andere manier van indelen is op basis van waar ze ontstaan, bijvoorbeeld

• sinus (wanneer er een probleem is met de impulsgeneratie in de sinusknoop)
• supraventriculair (optredend boven het niveau van de ventrikels)
• ventriculair (ontstaan in de hartkamers)

Een van de hoofdverdelingen splitst ze op in hartritmestoornissen bij de productie of impulsgeleidingsstoornissen. En er zijn ook gecombineerde stoornissen, waarbij de oorzaak een probleem is met zowel de productie als de geleiding van de impuls die resulteert in spieractiviteit.

Hartritme- en regelmaatstoornissen kunnen door een aantal factoren worden veroorzaakt.

Ze komen het vaakst voor bij coronaire hartziekte.
Ze worden ook veroorzaakt door:

• Ontsteking van de hartspier
• Cardiomyopathie
• hartfalen
• infarct van de hartspier

Naast cardiale oorzaken zijn er stoornissen van het interne milieu, alkalose of acidose, verlaagd of verhoogd kaliumgehalte in het bloed, verminderde oxygenatie, d.w.z. hypoxie. Maar ook een verhoogd percentage kooldioxide of koolmonoxide in de ingeademde lucht.

Hartritmestoornissen worden veroorzaakt door schildklieraandoeningen, vergiftiging door geneesmiddelen en andere stoffen. En hartritmestoornissen ontstaan ook door acute alcoholvergiftiging of als gevolg van alcoholisme. Andere ziekten, zoals diabetes mellitus of suikerziekte, zijn ook een risico voor het ontstaan ervan.

En bijvoorbeeld atherosclerose of een slechte levensstijl kunnen ook leiden tot hartritmestoornissen.
Hartritmestoornissen ontstaan bij stress, bij langdurige psychische overbelasting.

We kennen ook hartritmestoornissen bij lichamelijke inspanning, tijdens het sporten. Dit soort ritmestoornissen is natuurlijk niet pathologisch en komt in heel normale omstandigheden voor, als reactie van het hart op de verhoogde behoefte aan zuurstof en voedingsstoffen tijdens het sporten.

Plus als gevolg van pijn, bijvoorbeeld bij pijn in de borstwervelkolom.

Risicofactoren die hartritmestoornissen kunnen veroorzaken:

• leeftijd
• erfelijke en aangeboren hartaandoeningen
• coronaire hartziekte, hartaanval en andere hartziekten
• hoge bloeddruk
• endocriene ziekten, zoals schildklieraandoeningen
• disbalans van elektrolyten, verlaagd of verhoogd kalium, verlaagd magnesium, verhoogd calcium in het bloed
• een interne omgevingsstoornis, alkalose of acidose
• diabetes mellitus, vooral onbehandeld of verwaarloosd
• overgewicht en obesitas
• alcoholisme of acute alcoholintoxicatie
• intoxicatie door drugs of andere stoffen
• drugs
• verhoogde inname van cafeïne
• slaapapneu
• verkeerde levensstijl
• stress, angst

De symptomen van een hartritmestoornis zijn afhankelijk van de vorm van de ritmestoornis. Er zijn verschillende soorten en typen hartritmestoornissen. Het is ook heel belangrijk hoe het cardiovasculaire systeem en het ademhalingssysteem met de veranderde activiteit van het hart kunnen omgaan.

Het hangt ervan af of het kan compenseren of niet.

Bij bradycardie is er een vermindering van de hartactiviteit.

De manifestatie van dit type aritmie kan bijvoorbeeld spierzwakte zijn, maar ook algemene zwakte, duizeligheid, verminderde ademhaling. Soms kan iemand plotseling flauwvallen. De manifestatie kan ook collaps en verminderd bewustzijn zijn.

Takychardie wordt gekenmerkt door een verhoging van de hartslag.

Er kunnen pijn op de borst, kortademigheid en flauwvallen optreden. Ernstige tachyaritmie leidt tot collaps en bewusteloosheid.

Als de ritmestoornis gepaard gaat met een andere ziekte die de ritmestoornis in wezen heeft veroorzaakt, zoals hoge bloeddruk, is het mogelijk om verergerde manifestaties van deze ziekte waar te nemen. De symptomen van een hartritmestoornis omvatten natuurlijk een verandering in de polsslag. We kunnen dit detecteren door palpatie.

Symptomen die kunnen worden waargenomen bij hartritmestoornissen, ongeacht de hartslag:

• het gevoel van hartkloppingen (ook wel beroepsmatig palpitaties genoemd), vaak waargenomen als overslaande of overslaande hartslagen
• kortademigheid (dyspneu), en bij ernstige aandoeningen longoedeem
• vermoeidheid en zwakte
• misselijkheid
• bleekheid
• zweten
• flauwvallen tot instorten
• duizeligheid
• angst tot vrees
• pijn op de borst (angina pectoris)
• verlaagde bloeddruk, met ernstigere hartritmestoornissen
• shock - shocktoestand
• cyanose - blauw worden van de huid aan de uiteinden van het lichaam (perifere cyanose) en op de lippen (centrale cyanose)
• verminderd bewustzijn
• plotselinge dood

Een veelvoorkomend verschijnsel van hartritmestoornissen zijn hartkloppingen. Dit is een reden om professionele hulp te zoeken. Hartritmestoornissen worden meestal opgespoord door een medische anamnese af te nemen bij de getroffen persoon.

De arts bepaalt de aanwezigheid van hartkloppingen of een onregelmatige polsslag. Informatie over de onderliggende oorzaak is ook belangrijk, zoals wat er aan de problemen voorafging, of het fysieke of mentale stress was. Andere problemen die gepaard gaan met de hartritmestoornis zijn ook belangrijk. Familiegeschiedenis en hartaandoeningen bij familieleden zijn ook belangrijk.

De arts vult het bloedonderzoek aan met verschillende parameters, zoals het basisbloedbeeld, de biochemie, de hormoonspiegels en het interne milieu. Bloeddruk, polsslag en ECHO worden ook onderzocht. De huisarts, internist, cardioloog, endocrinoloog en mogelijk andere artsen werken mee aan de onderzoeken.

Bij het onderzoek naar hartritmestoornissen wordt een ECG gebruikt om de hartactiviteit te controleren. ECG staat voor elektrocardiograaf en is de basisonderzoeksmethode in de cardiologie. Het resultaat van het ECG is een elektrocardiogram.

Een elektrocardiogram is eigenlijk een registratie van de elektrische activiteit van het hart. Het registreert het geleidingssysteem of de voortplanting van actiepotentialen door de hartspier. Een ECG wordt gemaakt met behulp van een apparaat waarop elektroden op het lichaam zijn bevestigd. Deze registreren de genoemde elektrische activiteit.

Sommige ritmestoornissen treden echter slechts af en toe en onregelmatig op en kunnen dan niet met een enkel onderzoek worden opgespoord. Daarom wordt ook het Holter ECG gebruikt. Met dit type onderzoek kan de hartactiviteit en ook hartritmestoornissen 24 uur per dag continu worden geregistreerd.

Wanneer zich problemen voordoen, zoals vooral hartkloppingen en het meten of palperen van een verhoogde of verlaagde hartslag, is het belangrijk om onmiddellijk een specialistisch onderzoek te laten uitvoeren. Vroegtijdige opsporing van een hartritmestoornis kan de primaire oorzaak aan het licht brengen.

Als pijn op de borst en kortademigheid ook gepaard gaan met hartkloppingen, is het het beste om specialistische hulp in te roepen of de hulp van een spoedeisende hulpdienst. Als een hartinfarct wordt bevestigd, wordt een coronair angiogram uitgevoerd in een gespecialiseerde medische faciliteit, zoals een hartcentrum.

Hartkloppingen komen zelfs onder fysiologische omstandigheden voor. Dit betekent dat de oorzaak geen ziekte of aandoening is, d.w.z. een pathologische oorzaak. Hartkloppingen komen voor bij stress, ook lichamelijk of geestelijk.

Het kan ook voorkomen bij uitdroging, maar ook bij koorts. In principe kunnen hartkloppingen geassocieerd worden met elke aandoening waarbij er een afwijking van de hartactiviteit is. Het is echter altijd belangrijk om te weten of het een uitlokkende oorzaak had.

Normaal gesproken verloopt de hartslag onopgemerkt. Als er een verandering optreedt, zijn hartkloppingen (palpitaties, zoals ze beroepsmatig worden genoemd) de eerste die optreden. Andere genoemde symptomen kunnen worden toegevoegd, afhankelijk van de ernst ervan.

Bij lichte hartritmestoornissen zijn andere problemen mogelijk niet geassocieerd. Een psychologische reactie is ook normaal. Men wordt bang en kan zich angstig voelen. Angst kan druk op de borst nabootsen. Dit veroorzaakt op zijn beurt angst voor hartproblemen.

Soms gaan algehele zwakte, vermoeidheid en misselijkheid gepaard. Naast een afwijking van de normale polsslag is het mogelijk om een verandering in de pols te voelen of een verhoogde bloeddruk te meten. Duizeligheid kan ook voorkomen. Als bleekheid, flauwvallen of instorten echter gepaard gaan, is voorzichtigheid geboden.

Als de aritmie ernstiger is, kan dit gepaard gaan met dyspneu, cyanose of longoedeem, wat duidt op hartfalen.

Bewusteloosheid is een teken van ventriculaire tachycardie of fibrillatie. Deze twee ritmestoornissen bedreigen iemands gezondheid en leven. Op dit moment is het noodzakelijk om 911 te bellen. De ernstigste manifestatie van een hartritmestoornis kan plotselinge dood zijn.

Eerste hulp bij hartritmestoornissen

Eerste hulp kan worden onderverdeeld in leken- en professionele hulp.

In de thuissituatie of in het openbaar is het nodig om kalm te blijven en de gezondheidstoestand in de gaten te houden. Professionele hulp is nodig als ritmestoornisaanvallen zich herhalen en gepaard gaan met andere problemen.

De eerste hulp voordat je professionele hulp zoekt of krijgt, bestaat uit:

• de persoon kalmeren, controleren of hij rustig ademt en hyperventilatie vermijden
• positionering, moet comfortabel zijn, met ademnood in een halfzittende positie
• losmaken van strakke kleding zoals overhemd, stropdas, riem
• als de persoon langdurig behandeld wordt voor een hartaandoening, moet hij zijn medicatie innemen of de medicatie die voorgeschreven is voor de aandoening van de aritmieaanval
• het is mogelijk om ongeveer 30-60 minuten te wachten na het innemen van de medicatie tot deze effect heeft, maar alleen in minder ernstige gevallen
• als het probleem aanhoudt, als de ritmestoornis zich herhaalt en zelfs als de ritmestoornis ernstiger is, een professioneel onderzoek
• in ernstige gevallen, een oproep aan de hulpdiensten

Professionele hulp volgt op de eerste lekenhulp. Tests zoals bloeddrukmeting, ECG worden toegevoegd. Er wordt toegang tot een ader geregeld, waar medicijnen voor intraveneuze toediening worden toegediend. In sommige gevallen is ook zuurstofinhalatie nodig.

Wat te doen als het hart stopt en er geen ademhaling is?

Onmiddellijke cardiopulmonale reanimatie is noodzakelijk wanneer de bloedsomloop en de ademhaling stoppen.

Cardio betekent hart
Pulmo betekent long
Reanimatie

De term cardiopulmonale cerebrale reanimatie = cerebraal komt ook voor.

Cardiopulmonale reanimatie omvat uitwendige compressies, d.w.z. hartmassage.

Het staat ook bekend als hartmassage. Mond-op-mondbeademing is ook belangrijk, maar wees voorzichtig voor je eigen veiligheid.

Automatische externe defibrillatoren, afgekort AED, zijn beschikbaar op openbare plaatsen zoals winkelcentra, gemeentehuizen en luchthavens.
De plaats waar ze beschikbaar zijn, is gemarkeerd met een groene sticker met de afkorting AED, een hart en een elektrische pijl (bliksemschicht).

Het belang van AED's is groot. Hun gebruik kan de oorzaak van bewusteloosheid en ademhalingsstilstand omkeren, vooral ventriculaire tachycardie en fibrillatie. Dat heeft een aanzienlijke invloed op de prognose. Samen met het starten van cardiopulmonale reanimatie natuurlijk.

Bij cardiopulmonale reanimatie hoeven we ons geen zorgen te maken dat we de persoon schade toebrengen. Integendeel, we kunnen op deze manier een leven redden. Het is natuurlijk belangrijk om rekening te houden met de veiligheid bij het verlenen van eerste hulp aan leken en cardiopulmonale reanimatie.