Behandeling van tekenencefalitis: medicijnen en andere maatregelen

De behandeling voor tekenencefalitis is alleen symptomatisch. Er bestaat geen oorzakelijke behandeling voor deze infectie.

Er is geen effectief specifiek virostaticum op de markt.

In de eerste fase van de ziekte worden hoge koorts en hoofdpijn behandeld door toediening van gewone pijnstillers en koortswerende middelen. De patiënt wordt thuis behandeld, vaak met zelfmedicatie, omdat in de eerste fase tekenencefalitis nog niet wordt vermoed.

De symptomen verdwijnen dus na een paar dagen.

Als er sprake is van een loopneus en pijn in de voorhoofdsholte, schrijft de arts een antibioticakuur voor, maar deze is niet effectief tegen het virus en daarom nutteloos.

In de tweede fase van de ziekte volstaan pijnstillende en koortswerende medicatie, goede hydratatie en voeding bij een milder meningitisch beloop. Nadat de symptomen spontaan zijn verdwenen, volgen een grondige revalidatie en een lang herstel.

Encefalitis heeft echter meer dramatische symptomen.

In ernstige gevallen is ziekenhuisopname van de patiënt van het grootste belang. De symptomatische behandeling is actief en wordt intraveneus (d.w.z. rechtstreeks in een ader) toegediend.

Bij ouderen die lijden aan chronische, bijvoorbeeld stofwisselingsziekten (zoals diabetes mellitus), moet ervoor worden gezorgd dat deze ziekten goed worden gecompenseerd. Intraveneuze hydratatie, goede voeding, controle van de glykemie, bloeddruk of hartactiviteit zijn essentieel.

De eerste tekenen van verwardheid of bewustzijnsstoornissen (somnolentie, apathie, delirium, bewusteloosheid, enz.) zijn tekenen om een behandeling tegen oedeem te starten. Dit omvat een behandeling met corticosteroïden of toediening van mannitol om hersenoedeem onder controle te houden, dat levensbedreigend kan zijn als het groter is.

De doorbloeding en hersenfunctie worden ondersteund door toediening van zogenaamde nootropica (vinpocetine, piracetam).

Psychofarmaca zijn ook geschikt voor psychologische angst en verwardheid.

Antibiotica worden niet toegediend bij primaire virale infecties, maar als er sprake is van een secundaire bacteriële superinfectie, is de toediening ervan noodzakelijk.

Soms geeft de arts ze, bij wijze van spreken, bij wijze van experiment, tijdens het diagnostische proces, als er gevreesd wordt voor purulente meningitis. Als er een positieve virale uitslag wordt ontvangen, moeten de antibiotica worden gestaakt.

Dit is vooral om de patiënt niet te belasten met onnodige therapie en om te voorkomen dat er resistente bacteriestammen ontstaan bij overmatig gebruik van antibiotica.

De ernstigste complicatie van encefalitis en encefalomyelitis is ademhalingsfalen. Hiervoor moet de patiënt in een bewaakt bed worden gelegd met kunstmatige longbeademing.

De aandoening na tekenencefalitis die bij reuzen is vastgesteld, vereist langdurige revalidatie. Bij het postencefalisch syndroom slikken patiënten pijnstillers, nootropica, kalmeringsmiddelen, antidepressiva en neuroleptica, zelfs in de thuissituatie.

Het is niet zeldzaam dat een patiënt de professionele hulp van een psychotherapeut nodig heeft. Dit is vooral het geval als de pijn, vermoeidheid en slapeloosheid lang aanhouden of als er na het herstel restverlamming van de ledematen of het gezicht blijft bestaan.