Zijn de symptomen van schurft bij kinderen hetzelfde als bij volwassenen? Hoe wordt het behandeld?

Scabiës (lat. scabiës) is een zeer besmettelijke infectieuze huidziekte.

De veroorzaker is de ectoparasiet Sarcoptes scabiei (lat. Sarcoptes scabiei).

Schurft komt voor bij mensen en andere zoogdieren, maar dieren worden vaak aangetast door andere soorten scabiei dan mensen, zodat overdracht van dier op mens niet mogelijk is.

Schurft wordt veroorzaakt door een parasiet - de schurftmijt

De schurftmijt is een microscopische ectoparasiet van de mijtenfamilie, die ook de veroorzaker is van schurft.

Het vrouwtje wordt 0,2 tot 0,5 mm groot en is verantwoordelijk voor de ziekte.
Het mannetje is veel kleiner, ongeveer 0,2 mm.

Het heeft een afgeplat lichaam en acht kleine, dwergachtige, kegelvormige poten.

Ondanks de aanwezigheid van de pootjes bewegen deze parasieten zich heel langzaam, met een snelheid van ongeveer 2 tot 2,5 cm per minuut. Daarom is langdurig contact tussen een potentiële gastheer en een geïnfecteerd individu zelden genoeg om de infectie te verspreiden.
Langdurig contact met een geïnfecteerde mens is noodzakelijk voor de langzaam bewegende schurftspook om de infectie te verspreiden.

Hoe wordt scabiës overgedragen tussen mensen?

1. Overdracht van de ziekte tussen mensen vindt voornamelijk plaats door direct huidcontact na langdurige blootstelling.
2. Indirecte overdracht komt minder vaak voor. Iemand raakt meestal besmet via besmette voorwerpen (voornamelijk textiel - handdoek, beddengoed, kleding).

Het risico op overdracht van schurft is gebrek aan hygiëne, verwaarlozing.

Overdracht vindt meestal plaats in collectieve voorzieningen zoals sanitaire voorzieningen, hostels, maar ook scholen, kleuterscholen en andere instellingen.

Collectieve transmissie leidt tot kleinere epidemieën in een bepaalde voorziening.

Waarom komt scabiës vaak voor bij kinderen?

Infectie komt over het algemeen vaak voor bij kinderen. De ziekte wordt overgedragen door een besmette moeder of ander familielid of tijdens een verblijf in een kinderopvang waar schurft voorkomt.

Schurft in kinderopvangvoorzieningen verspreidt zich relatief snel (beddengoed, handdoeken, kleding).

Een andere reden is nauw contact van kinderen tijdens het spelen.

Heeft je kind symptomen van schurft?

De symptomen van schurft bij een volwassene en een kind zijn hetzelfde.

• De ziekte begint met jeuk op de huid's nachts, die in hevigheid toeneemt. Later verschijnt het overdag.
• Er verschijnen rode plekken en krassen op de huid.
• Het is ook mogelijk om lengte- of asvormige gangen in het onderhuidse weefsel te zien, die door de activiteit van de mijt zijn geboord.
• Aan het einde van de geblindeerde gang kan een puntvormige korst worden waargenomen.
• Er verschijnen ook huiduitslag- tot papuloseformaties op de huid.
• Aanhoudend krabben veroorzaakt secundaire huidletsels zoals krassen, schaafwonden, plaatselijke bloedingen van de huid en korsten.
• Jeuk leidt ook tot slapeloosheid, prikkelbaarheid en nervositeit.

Het verschil in de manifestatie van scabiës bij kinderen en volwassenen is de lokalisatie van de huidlaesies. Bij een kind worden ze ook aangetroffen op plaatsen waar ze bij een volwassene niet worden gezien.

Tabel met basisverschillen in de lokalisatie van huidlaesies bij scabiës bij kinderen en volwassenen:

Waarom is de diagnose scabiës bij kinderen moeilijker te stellen?

Het diagnosticeren van scabiës bij kinderen is veel moeilijker dan bij volwassenen.
Zoals in de bovenstaande tabel te zien is, varieert de lokalisatie van de huidmanifestaties.
Bij kinderen worden laesies vooral in het gezicht aangetroffen en worden de handpalmen en voetzolen niet overgeslagen. Bij volwassenen ontbreken ze op deze plaatsen.

Bij kinderen treffen de huidlaesies vooral het gezichtsdeel van de huid.
Zoals gebruikelijk worden vaak andere ziekten waargenomen in het gezicht van jonge kinderen, namelijk diverse eczeem, allergieën, atopie of huiduitslag.
De kans dat scabiës een ziekte is, is minimaal. Daarom wordt er vaak niet aan gedacht.

Een ander diagnostisch probleem bij jonge kinderen is de moeilijkheid om de onderhuidse doorgangen met het blote oog te identificeren.
Schurft veroorzaakt intense jeuk, waardoor jonge patiënten gedwongen worden om te krabben. Daarom ontstaan er krassen, schaafwonden en korsten op hun huid.
De gekrabde laesie is dan moeilijk te identificeren.

Last but not least moet er rekening worden gehouden met de onbereidwilligheid van het kind tijdens de visuele inspectie.
Kinderen zijn vaak onbereidwillig onder normale omstandigheden, laat staan wanneer ze nerveus en geïrriteerd zijn door een jeukende aandoening.

Interessant:
Bij kinderen komt, in tegenstelling tot volwassenen, soms het zogenaamde Darier's teken voor.
Dit teken wordt vastgesteld door mechanische irritatie van het aangetaste deel van de huid.
Deze zwelt op als gevolg van de irritatie.
Deze zwelling wordt urticaria pigmentosa genoemd.
Let op!
Urticaria pigmentosa komt ook voor bij mastocytose.

Wanneer schurft wordt vermoed op basis van de voorgeschiedenis en lichamelijk onderzoek, is microscopisch onderzoek noodzakelijk.
Met behulp van de microscoop krijgt de arts direct bewijs van de parasiet in de huid en kan hij een adequate behandeling instellen.

Hoe wordt scabiës bij kinderen behandeld?

De behandeling van scabiës bij kinderen is vergelijkbaar met die van volwassenen.
Het enige probleem blijft de discipline van het kind tijdens de behandeling en het naleven van goede hygiënische gewoonten.
Deze aspecten vallen onder de individuele verantwoordelijkheid van elke ouder.

De steunpilaar van de therapie is de vernietiging van de schurft, preventieve, hygiënische en anti-epidemiologische maatregelen.
Specifieke geneesmiddelen worden meestal toegepast in de vorm van topische zalven en vaseline met zwavel.
Antihistaminica en corticosteroïden worden gebruikt om allergische verschijnselen zoals jeuk onder controle te houden.
In het geval van een secundaire huidinfectie is behandeling met antibiotica noodzakelijk.

De meest gebruikte preparaten voor de behandeling van schurft

Sulphuris praecipitati is een vaseline die zwavel bevat. Het wordt gebruikt bij volwassenen en kinderen. Voor jonge kinderen jonger dan drie jaar wordt vaseline met een zwavelgehalte van 2,5% aanbevolen. Op zesjarige leeftijd mag het zwavelgehalte niet hoger zijn dan 5% en op tienjarige leeftijd 7,5%. Vaseline met een zwavelgehalte van 10% mag alleen worden gebruikt bij kinderen ouder dan 10 jaar. Het wordt twee keer per dag gebruikt gedurende 3 tot 5 dagen zonder te baden. Na de behandeling is een reinigingsbad en het afwassen van de achtergebleven vaseline van de huid van het kind noodzakelijk.

Permethrin 5% crème wordt gebruikt om het hele lichaam vanaf de kin in te smeren. Dit 5%-preparaat kan ook worden gebruikt om kinderen vanaf twee maanden te behandelen. Bij kinderen kan het meest aangetaste deel van het gezicht ook worden ingesmeerd, met uitzondering van het gebied rond de ogen. De crème blijft ongeveer 8 tot 12 uur zitten, gevolgd door baden. In sommige gevallen is een enkele applicatie van de crème voldoende. Als het probleem aanhoudt, kan de behandeling na twee weken worden herhaald.

Ivermectinetabletten zijn tabletten die alleen gebruikt kunnen worden bij kinderen ouder dan 5 jaar en bij volwassenen. De exacte dosering staat in de schriftelijke instructies van het medicijn. De dosering is verschillend voor kinderen en volwassenen, en hangt ook af van het gewicht van het kind en de volwassene. De tabletten worden bij een volwassene meestal in één dosis gegeven, bij kinderen in drie doses. Tussen elke dosis moet een pauze van twee weken zitten.

Naast behandeling zijn quarantaine en anti-epidemiologische maatregelen noodzakelijk.

Scabiës is een zeer besmettelijke ziekte die zich relatief snel verspreidt, voornamelijk in gemeenschappen.

Om deze verspreiding en het ontstaan van een grotere epidemie te voorkomen, is het verplicht om elk geval van scabiës te melden bij het regionale gezondheidsstation.

In de meeste gevallen wordt de melding gedaan door de kinderarts of huisarts die de diagnose heeft gesteld.

Het zieke kind en de mensen die met hem of haar in contact zijn geweest, worden thuis in quarantaine geplaatst, behandeld en onderworpen aan strikte hygiënische en anti-epidemiologische procedures.

Maar zelfs onder ons zijn er mensen die uit schaamte besluiten om hun kind niet naar een dokter te brengen en de ziekte proberen te genezen met grootmoeders recepten.

Daarmee brengen ze niet alleen hun kind in gevaar, maar ook zichzelf, andere familieleden, andere kinderen in de crèche...