Wat is het syndroom van Asperger? Leven met Asperger: heeft uw kind het?

Het syndroom van Asperger is een autismespectrumstoornis die kan worden geclassificeerd als een mildere vorm van autisme met een behouden intelligentie.

Wat is de ziekte van Asperger en hoe ziet het leven met Asperger eruit (als kind of als volwassene)? Hoe uit het zich en wat kun je verwachten?

De betrokken gebieden zijn dezelfde als bij autisme, maar de mate van invaliditeit is anders en heeft zijn eigen specifieke kenmerken. Deze verschillen hebben grote invloed op het leven van het kind of zelfs de volwassene en maken het "anders".

Het intelligentieniveau is meestal normaal tot hoog.

Wat is het syndroom van Asperger?

De term Syndroom van Asperger werd in 1981 geïntroduceerd door de Britse arts en psycholoog Lora Wing, die ook veel publicaties over de stoornis, waaronder autisme, heeft geschreven.

De stoornis is vernoemd naar de ontdekker ervan, de Weense professor in de geneeskunde en kinderarts Hans Asperger (1906-1980). Hij observeerde een groep van zijn kinderpatiënten met een normaal en hoger IQ, met enkele gedragsafwijkingen van de norm.

Deze kinderen waren minder fysiek beweeglijk, communiceerden minder en vreemd. Ze hadden het introverte gedrag van een eenling. Hun interesses vertoonden een bepaald beperkt stereotype en hun repertoire van interesses en activiteiten was repetitief.

Aanvankelijk noemde hij dit "geheel van eigenaardigheden" "autistische psychopathie".

Autisme spectrum stoornis

Het syndroom van Asperger is een autismespectrumstoornis met kwalitatieve beperkingen in sociale interactie, communicatie en gedrag zoals bij autisme met een normaal intelligentiequotiënt, in sommige gevallen zelfs hoog.

Dit syndroom is heterogeen en wordt ook wel sociale dyslexie of sociale leerstoornis genoemd.

Het beïnvloedt de manier waarop het kind met de omgeving omgaat aanzienlijk. Het maakt het voor de patiënt onmogelijk om relaties aan te gaan met andere mensen, wat er zelfs toe kan leiden dat het individu geïsoleerd raakt van het collectief en introvert gedrag gaat vertonen. Deze problemen verdwijnen niet, maar blijven bestaan tot in de volwassenheid.

Intacte intelligentie geeft mensen met dit syndroom de mogelijkheid om te leven op het niveau van een normaal gezond persoon, maar voor anderen met het gedrag van een "weirdo".

Geslotenheid voor de buitenwereld, onvermogen om sociaal actief te zijn en een lager communicatief vermogen zijn vaak de enige tekortkomingen van een verder normaal functionerend individu op volwassen leeftijd.

Hoe uit het syndroom van Asperger zich?

De manifestaties van deze mentale stoornis zijn gevarieerd. Ze doen zich op meerdere niveaus tegelijk voor en manifesteren zich niet bij iedereen op dezelfde manier. Door de normale naar hogere intelligentie worden de symptomen minder uitgesproken en zichtbaar. Dit maakt een vroege diagnose van de stoornis moeilijk, vooral bij kinderen die net beginnen met het leren van veel dingen.

Hans Asperger zelf noemde zijn jonge patiënten "kleine professoren".

Vaak wordt de definitieve diagnose pas jaren later gesteld, in sommige gevallen blijft hij voor altijd verborgen. De ziekte komt vaker voor bij jongens dan bij meisjes, in een verhouding van 3:1.

Stoornissen in sociale interactie (interpersoonlijke relaties)

De meeste kinderen met het syndroom van Asperger zijn het liefst alleen, hebben niet veel vrienden en begrijpen het gedrag van hun leeftijdsgenoten niet. Ze gaan mensen bewust uit de weg. Maar dit is niet omdat ze alleen willen zijn, integendeel, ze hebben er veel last van.

Ze proberen sociaal te zijn en worstelen met de onbegrijpelijke buitenwereld. Dat lukt ze niet, wat ze vaak verdrietig maakt. In de maatschappij voelen ze zich "anders" dan anderen.

Ze begrijpen het gedrag, de gebaren, de blikken en de lichaamstaal van anderen niet. Deze sociale relaties worden voor hen onbegrijpelijk, wat leidt tot gevoelens van verlatenheid, hulpeloosheid, verdriet en terugtrekking.

Juist door de onbekwaamheid van vrienden en het vaak belachelijk maken of pesten, onderscheiden ze zich in hun kindertijd van de groep en geven ze de voorkeur aan relaties met volwassenen.

In veel gevallen wordt het kind direct afhankelijk van de relatie met een van de ouders. De ouders worden de enige toevlucht voor hen. Daarom is de rol van de moeder of vader cruciaal in de vroege diagnose.

Als volwassene voelen ze zich daarentegen meer op hun gemak in het gezelschap van jonge kinderen. Ze zijn sociaal geïsoleerd en hun leven is passief zonder motivatie. Ze voelen zich niet op hun gemak in de maatschappij en bepaalde situaties geven hen ook een ongemakkelijk gevoel.

Hoe meer nare gevoelens en ervaringen ze hebben, hoe introverter ze worden. De introverte manier van leven verdiept zich en na verloop van tijd verliezen ze het meeste contact met de buitenwereld.

Ze lijden vaak aan sociale fobie - angst voor de maatschappij, sociale gebeurtenissen. Ze vermijden plaatsen met veel mensen. Sociale gebeurtenissen veroorzaken stress, negatieve gevoelens, angst en bezorgdheid.

Naast sociale fobie kunnen sommige mensen ook andere fobieën hebben, zoals:

• antropofobie (angst voor mensen)
• agarofobie (angst voor open ruimten)
• autofobie (angst voor eenzaamheid)
• bacteriefobie (angst voor bacteriën)
• catagelofobie (angst voor plagerijen van anderen)
• cherofobie (angst voor entertainment)
• chiraptofobie (angst om aan te raken)
• decidofobie (angst om beslissingen te nemen)
• didaskaleinofobie (angst om naar school te gaan)
• enosiofobie (angst voor kritiek)
• claustrofobie (angst voor afgesloten ruimtes)
• ochlorofobie (angst voor drukke ruimtes)
• en vele andere moeilijk te verklaren fobieën.

Stoornissen op het niveau van sociale aspecten van communicatie met de buitenwereld

De spraakontwikkeling van deze kinderen is niet vertraagd, maar leeftijdsadequaat. De communicatieve vaardigheden zijn op een goed, vaak zeer hoog niveau. Ze hebben een goede woordenschat. Ze kunnen vloeiend spreken, hebben geen problemen om snel te spreken of om te begrijpen wat er gezegd wordt.

Hun probleem ligt in de sociale aspecten van communicatie en is nauw verbonden met de hierboven beschreven sociale interactie. Het gebrek aan communicatie is nauw verbonden met het gebrek aan vrienden, wat zich in de vroege kinderjaren uit in slechte communicatie.

Ze zijn niet in staat om een gewoon gesprek over alledaagse (voor hen oninteressante) zaken te beginnen, te voeren en vol te houden. Ze hebben echter geen probleem met complexere gesprekken, zelfs niet over een specialistisch onderwerp, vooral als het hen interesseert.

Zo kunnen overwegend hoogbegaafde kinderen met een hoger IQ dom of onbegrijpelijk overkomen op hun omgeving en het doelwit zijn van onterechte spot. Ze worden zich bewust van deze verschillen naarmate ze ouder worden, waardoor het isolement als gevolg van het bewustzijn van hun verschillen nog groter wordt.

Wanneer ze met andere mensen communiceren, houden ze er geen rekening mee of de ander geïnteresseerd is en of het sociaal gepast is. Ze merken de reacties van anderen niet op en trekken zich er niets van aan. Ze geven zelden ruimte voor feedback, laten anderen niet uitpraten en springen er vaak tussen.

Ze kunnen niet inschatten wat het juiste moment is om een gesprek aan te gaan.

Ze leiden zelf lange monologen over hun favoriete onderwerpen zonder de desinteresse van de andere partij waar te nemen. Als ze een hobby of favoriet onderwerp op school hebben, kunnen ze een enorme hoeveelheid informatie over dat onderwerp absorberen en een erkend expert over het onderwerp worden.

De denkbeeldige lijn tussen hoge deskundigheid en fanatisme is echter erg dun. Het kan zijn dat ze hun interesse meer dan verwacht verliezen.

Spreken neigt naar eentonigheid, zoals bij het voordragen van een gedicht, en ze kijken weg, vooral in een gesprek. Ze hebben moeite om zich uit te drukken op emotioneel gebied en bij het uiten van gevoelens zoals een kus, een streling, een uiting van genegenheid, verbaal of non-verbaal. Ze geven de voorkeur aan logica ten koste van intuïtie en emotie.

Sommigen hebben moeite met het begrijpen van symbolische of dubbelzinnige uitdrukkingen. Ze nemen sommige metaforen en grappen letterlijk. Dit kan ertoe leiden dat leeftijdsgenoten hen belachelijk maken. Ze raken in de war van sarcasme, humor die ze niet begrijpen.

Soms vraag je je zelfs af hoe een kind zoiets eenvoudigs en onbenulligs verkeerd kan begrijpen. Intellectueel is hij in orde en soms blinkt hij uit.

Stoornissen op het gebied van perceptie en verbeelding

Het kennisniveau van deze kinderen is direct hoog. Ze hebben niet het minste probleem met de perceptie van feiten, technische onderwerpen, wiskundige taken.

Hetzelfde kan niet gezegd worden van hun perceptie van abstracte dingen en hun gebrekkige verbeelding. Kinderen kunnen problemen hebben op school tijdens kunstlessen, godsdienst, carnaval of schoolreisjes.

Kinderen met het syndroom van Asperger geven de voorkeur aan de manieren die ze tot nu toe hebben ervaren en het gebrek aan verbeelding moet worden gezien als een onvermogen om alternatieve oplossingen voor een probleem te vinden.

Het kind uit de norm halen leidt tot angst, huilerigheid, depressie en re-inhibitie. Simpel gezegd: het kind voelt zich ongemakkelijk en ongemakkelijk.

Bij de jongste kinderen uit zich dit in een voorkeur voor een routine. Voorbeelden hiervan zijn in slaap vallen met hetzelfde speelgoed en geen nieuw speelgoed verdragen, eten van hetzelfde bord en met dezelfde lepel, of op dezelfde manier naar school gaan.

Op latere leeftijd uit dit zich in een vooraf bepaald schema en het zich daaraan houden. Als de plannen plotseling en onverwachts veranderen, raakt het oudere kind daar net zo van overstuur als de peuter, waardoor hij zich ongemakkelijk en verdrietig voelt.

Elke verandering in het leven, zoals een vertraging, een sociale gebeurtenis of een verandering van woonplaats, heeft de neiging om extreem stressvol te zijn voor mensen met het syndroom van Asperger. Vergelijkbare kenmerken worden gezien bij mensen met een obsessieve compulsieve stoornis, maar in grotere mate met ernstigere gevoelens over de ervaren verandering.

Het obsessief-compulsieve gedrag lijkt een secundair kenmerk te zijn bij veel kinderen met Asperger.

Hun superieure logische denken stelt hen echter niet in staat om context te begrijpen zoals een gezond persoon dat doet. Autistische mensen zijn meer gefocust op details, omgevingssignalen, die een gezond persoon dan weer niet opmerkt. Ze puzzelen het geheel in hun hoofd samen uit deze fragmenten na herhaalde mentale analyses. Het eindresultaat heeft echter een hogere uiteindelijke kostprijs. Door de constante focus op het denken verliezen ze hun concentratie op school, tijdens lezingen, op het werk.

Autistische mensen moeten logisch en wetenschappelijk begrijpen en achterhalen wat een gezond persoon heeft begrepen uit een signaal of symbool (intuïtief).

Kan het syndroom van Asperger worden genezen?

Er bestaat geen genezing voor het syndroom van Asperger. Het is een genetische ontwikkelingsstoornis (afwijking) in de rechterhersenhelft. Degenen die met deze aandoening worden geboren, zullen er oud mee worden.

Het leven van een persoon met Asperger kan worden beïnvloed door onderwijs en het aanleren van sociale interactie en de juiste communicatie. Kinderen en mensen met Asperger leiden ondanks het bovenstaande een vol leven. De leeftijd van de puberteit is risicovol. Meer voorzichtigheid is geboden om te voorkomen dat frustratie, isolatie en eenzaamheid de reden worden voor de zelfmoord van een innerlijk verdrietig kind.

Hoe kan de diagnose worden gesteld?

Door het relatief normale begin van spraakvaardigheid op een redelijke leeftijd bij een kind, is het syndroom van Asperger erg moeilijk te diagnosticeren op jonge leeftijd.

Kinderen in deze leeftijdscategorie verschillen niet significant van hun leeftijdsgenoten. De eerste tekenen worden gezien op de kleuterschool, wanneer het kind voor het eerst in een groep zit. Maar zelfs deze tekenen duiden niet op een definitieve diagnose van de ziekte van Asperger.

Voor een definitieve diagnose is een geschiedenis van stoornissen op alle gebieden van de bovengenoemde triade nodig die gedurende een langere periode bij het kind wordt waargenomen. Gewoonlijk worden jaren als een langere periode beschouwd.

Als het gedrag van het kind onveranderd blijft, met stereotype gedragspatronen en isolatie in de groep, moet een bezoek worden gebracht aan de wijkarts. De specifieke vermoedens moeten aan hem worden beschreven en vervolgens moet een psycholoog worden gezocht. Na een aantal sessies zal de psycholoog de diagnose bevestigen of weerleggen.

Misschien wist je het niet: Omdat het om een hersenafwijking gaat, is ook een SPET (single photon emission thompgraphy) mogelijk. Deze laat duidelijk zien dat de structuur van de hersenhelften niet in lijn is. De rechter hersenhelft is niet hetzelfde als bij gezonde mensen.

Wat te doen als je kind een duidelijke diagnose heeft?

Het aantal kinderen met de diagnose autisme en het syndroom van Asperger neemt enorm toe, maar met de juiste aanpak van deze aandoening kan veel worden teruggedraaid. Het syndroom van Asperger is echter niet erg opvallend.

De problemen ontstaan vooral in de adolescentie. De onderliggende problemen bij het syndroom van Asperger zijn, zeker wanneer de diagnose bevestigd is, grotendeels beheersbaar. Veel deskundigen hebben diagnostische criteria opgesteld voor het syndroom van Asperger.

• De rol van de ouder is van het grootste belang. De gehechtheid van het kind aan één ouder is vaak bovennormaal. De ouder is de persoon die het kind vertrouwt en als een autoriteitsfiguur beschouwt. Als het kind vanaf jonge leeftijd of diagnose volledige aandacht krijgt, kan het worden geholpen om de barrières en remmingen die gepaard gaan met sociale interactie tot op zekere hoogte te overwinnen. Het kind moet worden geleerd om correct te communiceren, vooral door herhaaldelijk uit te leggen wat gepast is om te zeggen.
• Ondanks de problemen met verbeelding geldt dit punt niet voor alle patiënten. Veel Aspergers zijn schrijvers, kunstenaars, dichters, schilders of musici. Ze kunnen ook gerenommeerde wetenschappers of Nobelprijswinnaars worden.
• Een bekwame psycholoog die ervaring heeft met kinderen met Asperger of autisme speelt ook een belangrijke rol. Als het kind een positieve relatie ontwikkelt met de psycholoog, hebben we bijna gewonnen.
• De psycholoog stuurt het kind op een professioneel niveau. Als het kind meewerkt, is dit de weg naar succes. Er zijn ook speciale privéscholen. Het is aan de arts en de psycholoog om te beslissen of deze school geschikt is voor het kind of dat het beter is dat het kind naar een andere school gaat dan waar het nu naar toe gaat.